[Bestiario.com] Mi vida como un chino. Cruzando el Atlántico

DESDE EL LUCUS BAR QUE PASA POR CABARET AFRANCESADO. «Na sala a penas somos unhas vinte persoas. Está ben. Inda que acudir a estes sitios sexa estraño ás veces. Hai xente que vai só para lucirse cos amigos ó día seguinte, para dicir "fun ó ciclo de cine taiwanés e atopei reminiscencias das vangardas europeas de comezos dos anos corenta", e demais discursos deses. Sempre falan con datos rebuscados que de seguro preparan durante horas para despois soltalos ó pé da letra, sen se saltaren una vírgula, con datas estatísticas e todo.

Culturetas pedantes e aburridos. Os peores, os que levan a camisa abotoada ata arriba e visten calcetíns brancos con pantalón escuro. Se acudes a algunha das súas reunións en bares perdidos míranche por riba do ombreiro por se te involucras demasiado no seu gremio. Tásante. Escanéante coa mirada para logo decidiren se podes ser unha máis do grupo ou non. Ás veces está ben quedar logo da peli e escoitalos, calada, por rir un pouco.

Culturetas resabidos. A cultura non consiste niso. A cultura non é memorizarse os créditos para soletrealos de corrido como un painoso diante dos colegas: iso non é máis que mera interpretación. A cultura comeza na procura da comprensión ó próximo.

Diferencia de clases. Subversivos pequenoburgueses da nova era. A subversión deles consiste en contemplar a vida a través da ventá. Os culturetas que máis aborrezo son os de sexo masculino. Homes desesperados porque a muller non gañe na carreira cara o poder. Trintañeiros con complexo de Edipo que pasan as noites do sábado falando das ventaxas e desventaxas do réxime castrista detrás da barra dun bar, mentres se embebedan. Tamén os hai que fan pintadas pola rúa e recitan subidos a unha cadeira poemas enchidos de palabras obscenas; pensan que para seren bos escritores teñen que dicir barbaridades e non avergoñarse delas. Soñan con ser a voz dos que non teñen voz.

Ilusos. Perden o tempo en batallas que nin eles entenden porque non teñen con quen botar un bo polvo. Necesitan crer que teñen algo importante no que crer. Considéranse modernos, mais se unha muller practica o sexo libremente na primeira cita, táchanas de fulanas. E se elas pensan demasiado sempre argallarán un mellor argumento para superalas.

Mentes perversas. Fuman tabaco negro para sentírense máis progres e beben para emular a Bukowski. Mais temen vivir. Pasan as noites masturbándose ata quedaren exaustos, pensando nas tetas da heroína do cómic manga da semana, deixando as páxinas pegañentas xusto no mellor da historia. Cando cansan do onanismo escriben de madrugada. Enchen o cinseiro de cabichas e falan sobre conflictos de rúa que nunca viviron. Escriben sobre o lado escuro da vida, de madrugada, no escritorio vernizado do cuarto que ten as cortinas rosas bordadas ó redor pola mamá. Hai tamén un cadro con foto da primeira comuñón. E, dende aí, falan das veleidades das putas que nunca follaron. Pretenden ser a nova saga de escritores malditos.

Se Bukowski levantara a cabeza vomitaría por riba de todos eles».

Never Bukowski, en Cabaret Voltaire.

[2] Palabras e palabros. A verdade, Ifrit, non gustei nunca dese término, como antes doutros. Non vou falar agora do qué pasa, tío, joder, de puta madre, colega, dabuten, tía, buen rollo, qué fuerte, joder, etecé, mais encontro que o uso dunha palabra ata a saciedade, ademáis de provocar unha perda de significado, revela unha pobreza da linguaxe da que tampouco gosto.

Non é ser pedante ou snob. Son o primeiro en garda-la pedra na man, en repetir palabras (máis, probablemente, non as que escoitei ou escoito repetidas tantas veces), en dicir moitos tacos (ata en facer crer que non teño avoa, lida esta parrafada ética-linguística-embiguista, cando non é certo: cando non é certo que non teño avoa, quería dicir).

Simplemente, paréceme estúpido que, sendo (nós) en teoría un estado, país, nación ou comunidade que, dun analfabetismo atroz, pasou a unha formación (sic) da súa cidadanía considerable, a xente utilice cincuenta (ás veces, cento cincuenta) palabras para comunicarse. E, o peor, qué iso quede guay, malote, qué buen rollo, ideal.

(Esa pretensión, con quince ou dezaoito anos, enténdoa).

Pensamos tamén que os outros son diferentes cando os diferentes somos nós (que, por exemplo, falamos co ce, como Mao manda, e non entro nos seseos de Cee ou das Tres Mil Viviendas). Penso, tamén, na riqueza do léxico que emprega calquer transeúnte que camiña polas rúas dunha cidade andina ou mexicana, apenas sabendo ler e deixándonos por repetidores da primeira cartilla de Rubio.

En fin, non gosto dese término, aínda que tal vez él tampouco goste de min.